poniedziałek, 30 maja 2011

szparagi

Sezon na szparagi

Początkowo szparagi gościły na talerzach możnych władców, jednakże później mógł spożywać je także plebs. A w starożytnym Egipcie stały się głównym motywem wielu malowideł. To właśnie starożytni egipscy kapłani nazwali je świętym warzywem i składali bogom w ofierze. Głęboko wierzono w ich uzdrawiająca moc wielu dolegliwości. Zatem szparagów nie odkryto dziś i nie jest to genetycznie modyfikowany wytwór pracy biotechnologicznej.
Dziś szparagi mają rzesze fanów. Stały się głównym składnikiem wielu światowych kuchni. Rola głównego aktora przypadła im zwłaszcza w kuchni włoskiej czy chińskiej, gdzie przyrządzane są na różne sposoby. Na pierwszy plan wysuwają się zarówno w potrawach piekielnie ostrych jak i niebiańsko łagodnych.
Warzywo to doceniane jest głównie za cenne składniki, które posiada. Są istną bombą witaminową zwłaszcza tą z grupy C i E. Ze względu na zawartość kwasu foliowego są idealne dla kobiet w ciąży. Posiadają ogromną dawkę składników mineralnych, a w szczególności fosforu oraz magnezu. Ponadto dzięki właściwościom moczopędnym mają działanie oczyszczające z wszelkich zalegających w organizmie toksyn. Mało tego! Są lekkostrawne i niskokaloryczne stając się składnikiem wielu diet odchudzających. Istnieje kilka rodzajów tego cudownego warzywa. Rozróżnić je można ze względu na sposób uprawy lub kolor.
Niestety sezon na te prawdziwe, bogate we wszelkie składniki odżywcze szparagi jest bardzo krótki. Najlepiej jest je kupować i spożywać w maju. Warto zatem wykorzystać ten okres do granic możliwości i jeść szparagi na potęgę. Na pewno nam to nie zaszkodzi, a wręcz wyjdzie na dobre. Zatem, tak jak wielbłądy, my zmagazynujmy z swoim organizmie porcję szparagów, aby wystarczyło nam do kolejnego sezonu. Jeżeli sami jesteśmy laikami w przyrządzaniu szparagów, nic straconego. Z pewnością znajdzie się niejedna restauracja włoska, która zaserwuje nam szparagi w sposób jaki tylko będziemy chcieli.


Zobacz:
- restauracje Kraków
- imprezy Kraków
-akcesoria kuchenne 


Autor:
Li Li

niedziela, 29 maja 2011

Tarta z orzechami włoskimi

Przepis jest łatwy i nie zabiera zbyt wiele czasu-pod warunkiem,że mamy przygotowane wszystkie składniki. Ciasto idealne dla maniaków orzechów :).Idealnie pasuje podawane z kawą-pychota!


Tarta sama w sobie jest dobra-w końcu to kruche ciasto :), a plus orzechy-nie można się temu oprzeć. Czas jaki jest potrzebny na jego wykonanie to około 45-60 minut,w zależności jak sprawnie idzie nam wykonywanie kolejnych czynności. Na początek przygotowujemy ciasto na tarte.Potrzebne nam będzie:
180g mąki
120g masła
60g cukru pudru
+ 1 żółtko jeśli chcemy mieć bardziej sztywne ciasto lub 1 łyżka śmietany dla bardziej elastycznego ciasta

Mieszamy suche składniki, dodajemy masło-najlepiej w małych kawałkach, żółtko lub śmietanę i wyrabiamy ręcznie na stolnicy. Rozwałkowujemy i wykładamy na blachę do tarty wyłożoną papierem do pieczenia i podpiekamy w piekarniku nagrzanym do 200 stopni C przez 6-8 minut. Jeśli obawiamy się przypalenia brzegów można najpierw upiec sam spód, a brzegi razem z nadzieniem. Spód tarty należy ponakłówać-najlepiej widelcem i obciążyć-proponuję wyłożyć grubszą warstwą folii aluminiowej i wysypać na nią fasolę lub groch. Folia ułatwi nam późniejsze usunięcie obciążenia.
Kiedy tarta jest w piekarniku możemy się zająć nadzieniem. Potrzebne nam będą następujące składniki:
50g masła
250g łuskanych orzechów włoskich
100g miodu
100ml śmietanki 30% (może być chudsza)
2 jajka

Orzechy należy pokroić,ale niezbyt drobno. Można kilka dodatkowych  orzechów zostawić na dekorację. Jajka ucieramy z miodem i masłem, do momentu aż masa zbieleje. Następnie dodajemy orzechy i śmietankę i wszystko dokładnie mieszamy. Wymieszaną masę nakładamy na upieczoną już tartę i wszystko wstawiamy do piekarnika nagrzanego do 180 stopni C na kolejne 30 minut. Po upieczeniu czekamy aż ciasto ostygnie i można podawać :).

Życzę smacznego!


Poli
Zapraszam na mój blog http://przyjemnoscgotowania.blogspot.com

sobota, 28 maja 2011

kwiaty czerwcowe

Tojeść


zwyczajowo nazywana pieniężnikiem – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny pierwiosnkowatych. Roślina występująca na większości obszaru Europy oraz w zachodniej Azji i na Kaukazie. W Polsce pospolita, spotykana na obszarze całego kraju, najczęściej na niżu i w niższych piętrach górskich.

Łodyga
Delikatna, naga, czworokanciasta, gęsto ulistniona na całej długości, wznosząca się na wysokość około 5 centymetrów. Pędy płożące zakorzeniają się w węzłach. Osiągają 60 cm długości.
Liście
Soczyście jasnozielone, naprzeciwległe, okrągławe, tępe, czerwonawo kropkowane, całobrzegie. Ogonki krótkie lecz wyraźne. Liście są w charakterystyczny sposób ułożone w jednej płaszczyźnie z łodygą.
Kwiaty
Promieniste do 3 cm średnicy, na krótkich szypułkach. Rosną pojedynczo lub po dwa w kątach liści. Działki kielicha sercowato-jajowate, zarosłe, dwa razy krótsze od płatków. Korona zrosłopłatkowa w kolorze cytrynowo-żółtym lub intensywnie żółtym, wewnątrz często jest czerwonawo punktowana. 1 słupek, 5 pręcików.
Owoc
Torebka, pękająca pięcioma podłużnymi klapami.
 

Zastosowanie

  • Roślina ozdobna: w Polsce stosowana do obsadzania oczek wodnych. Jest także dobrą rośliną okrywową i nadaje się do ogrodów skalnych. Niektóre odmiany są uprawiane w doniczkach jako rośliny pokojowe (pędy zwisają wówczas z doniczki). Szczególnie często uprawiana jest odmiana 'Aurea' o intensywnie żółtych liściach.
  • Roślina lecznicza
    • Surowiec zielarski: surowcem zielarskim jest suszone ziele, stosowane czasem w postaci proszku. Zawiera saponiny, garbniki i kwas krzemowy.
    • Działanie: napar lub proszek, ma działania: ściągające, odkażające, przeciwbiegunkowe i przeciwreumatyczne. Preparaty stosowane są przy leczeniu szkorbutu, krwawieniach wewnętrznych, biegunkach, reumatyzmie i gruźlicy. Napar z tojeści rozesłanej zmieszany z naparem z rumianku stosowany jest do leczenia trudno gojących się ran.

Uprawa

  • Wymagania. Jest mrozoodporna (strefy mrozoodporności 4-10). Najlepiej rośnie na glebach wilgotnych, a nawet podmokłych. Odmiana 'Aurea' wymaga silnego nasłonecznienia i stałej wilgotności – w takich warunkach jest najsilniej wybarwiona. Gdy rośnie w cieniu staje się zielona. Wymaga ziemi próchnicznej, żyznej i stale wilgotnej. Jest całkowicie mrozoodporna.
  • Zabiegi pielęgnacyjne. Przez wiosnę i lato nawozi się wieloskładnikowymi nawozami. Ponieważ ma tendencję do rozpełzania się po ogrodzie (jej pędy ukorzeniają się), dobrze jest izolować ją od innych roślin np. kamieniami.
  • Rozmnażanie. Najprościej przez podział ukorzenionych pędów. Można też ukorzeniać odcinki pędów.

ziółko

Kolendra


gatunek rośliny jednorocznej należący do rodziny selerowatych (Apiaceae Lindl.). Pochodzi znad Morza Śródziemnego, lecz zaaklimatyzował się też w krajach chłodniejszych. W Polsce jest uprawiany, rzadko zdziczały lub zawleczony
Łodyga
Wzniesiona, rozgałęziona, żebrowana, naga, do 70 cm wysokości. Cała roślina wydziela zapach pluskiew.
Liście
Dolne pojedyncze, długoogonkowe, klapowe, o szerokich działkach; górne – podwójnie pierzastodzielne, o działkach równowąskich, podobnych do kopru.
Kwiaty
Jasnoróżowe lub białe, drobne, zebrane w baldachy złożone wyrastające na końcach rozgałęzień. Roślina miododajna. Kwiaty 5-krotne z 1 słupkiem i 5 pręcikami. Kwitnie od czerwca do lipca.
Owoce
Kulista rozłupka, o średnicy 3–7 mm, złożona z dwu złączonych niełupek, o wężykowatych żeberkach. Młode owoce – zielone, przed dojrzewaniem różowieją, a dojrzałe przybierają barwę żółtawą.
Korzeń
Cienki, palowy, słabo rozgałęziony
 

Zastosowanie

  • Roślina lecznicza
    • Surowiec zielarski: z owoców kolendry (Fructus Coriandri) otrzymuje się w procesie destylacji olejek eteryczny (Oleum Coriandri), którego głównym składnikiem jest fitoncyd linalol.
    • Główne właściwości: rozkurczowe; wiatropędne; pobudza wydzielanie soku żołądkowego; wzmaga łaknienie; rozpuszcza cholesterol.
  • Roślina uprawna: Kolendra wzmiankowana jest już w Starym Testamencie. Znana i stosowana już w starożytnym Rzymie i Grecji, stamtąd rozpowszechniła się w całej Europie. W Europie uprawiana jest powszechnie (Niemcy, Holandia, Anglia), w Polsce uprawiana od czasu Piastów, obecnie na niewielką skalę. Zielone części rośliny mają w czasie wegetacji silny aromat, dzięki któremu są bardzo cenione jako przyprawa w niektórych kuchniach. Dojrzałe owoce również mają mocny aromat, ale zupełnie inny od pędów.
  • Roślina przyprawowa: stanowi pospolitą przyprawę kuchenną, jest podstawowym składnikiem indyjskiej mieszanki przyprawowej curry. W kuchni nasiona używane są jako dodatek do ciast (szarlotki), pierników i kruchych ciasteczek, a także do przyprawiania sosu pomidorowego, sałatek oraz ryżu. Stosuje się je w masarstwie, lakiernictwie i browarnictwie. Świeże listki kolendry są popularną przyprawą w wielu kuchniach azjatyckich oraz w kuchni portugalskiej, gruzińskiej i marokańskiej.

piątek, 27 maja 2011

Właściwości aloesu

Najnowsze badania dotyczące właściwości aloesu naprawdę zaskakują. Poprzez picie miąższu aloesowego możesz wspomóc proces odchudzania. Zapraszam do przeczytania artykułu!

ALOES to wieloletnia roślina, odporna na suszę, która w przeszłości była wykorzystywana w różnych dziedzinach medycyny. Nasze środowisko oraz dieta przez szereg lat uległy tak potężnym niekorzystnym zmianom, że wracamy do różnych produktów naturalnych, w tym także do aloesu, chcąc wykorzystać jego lecznicze właściwości. Większość z nas zna aloes z kosmetyków, jednak w ciągu ostatnich lat wykonano wiele badań, które świadczą o odżywczych właściwościach tej rośliny i możliwości wykorzystania także jako elementu codziennej diety.
Aloes zawiera 99 – 99,5% wody, przy średnim pH 4,50. Do pozostałych składników należy ponad 75 różnych związków, w tym: witaminy, minerały, enzymy, cukry, związki fenolowe, ligniny, aminokwasy i kwas salicylowy.

WITAMINY

W aloesie znajdziemy większość witamin, poza witaminą D. Roślina ta obfituje w antyoksydanty: witaminę A, C oraz E, witaminy z grupy B, kwas foliowy, a nawet witaminę B12, której brakuje w diecie wegetarian.
 
ENZYMY

Okazuje się, że lipazy i amylazy wchodzące w skład aloesu, pomagają w trawieniu rozkładając tłuszcze oraz cukry. Enzym – karobksypeptydaza inaktywuje w naszym organizmie bradykininę, dając efekt przeciwzapalny i przeciwbólowy (bradykinina powoduje w naszym organizmie rozszerzenie naczyń krwionośnych, co powoduje ból).

MINERAŁY

Aloes jest świetnym źródłem składników mineralnych, zawiera między innymi sód, potas, wapń, magnez, mangan, miedź, cynk, chrom oraz żelazo. Wykazano, że picie miąższu aloesowego ma działanie anty – alergiczne. Aloes zapobiega tworzeniu się histaminy z aminokwasów, która jest uwalniana w wielu reakcjach alergicznych, powodując swędzenie i ból.

CUKRY

Cukry pochodzą z warstwy pod skórką, wokół miąższu. Stanowią one 25% frakcji stałej i obejmują zarówno mono-, jak i polisacharydy. Zdecydowanie najważniejsze są długie łańcuchy polisacharydów, glukozy i mannozy, zawierające tzw. gluko-mannan. Po spożyciu aloesu, cukry te wiążą się z receptorami jelit i tworzą barierę, zapobiegając "zespołowi nieszczelnego jelita". W odróżnieniu od innych cukrów, które są trawione przed wchłanianiem, polisacharydy są wchłaniane kompletnie i pojawiają się we krwi bez zmian. Tutaj, działają jako modulatory immunologiczne - zdolne do wzmacniania i opóźniania reakcji naszego układu odpornościowego.

ANTRACHINONY

W dużych ilościach związki te wywierają ogromny wpływ przeczyszczający, ale w mniejszych, okazują się być pomocne stymulując pracę przewodu pokarmowego oraz są silnymi środkami anty - drobnoustrojowymi i posiadają silne działanie przeciwbólowe. Miejscowo mogą absorbować światło ultrafioletowe, zmniejszają wytwarzanie melaniny i tendencję do hiper-pigmentacji (nadmiernego opalenia skóry).

Aloes zawiera także ligninę – substancję, która pomaga w transporcie różnych składników aktywnych w głąb skóry, aby odżywić skórę właściwą – właściwość tą wykorzystuje się w kremach z dodatkiem aloesu.

KWAS SALICYLOWY

To związek posiadający działanie przeciwzapalne i antybakteryjne. Miejscowo pomaga w oczyszczeniu rany z martwiczych tkanek.

AMINOKWASY

Są budulcem białek. Miąższ aloesowy zawiera 20 z 22 niezbędnych aminokwasów potrzebnych przez ludzkie ciało i siedem z ośmiu podstawowych aminokwasów, których organizm nie może syntetyzować. Muszą one być spożywane wraz z żywnością.

Co sprawia, że aloes działa?

Zaskakujące jest, że widoczne efekty lecznicze aloesu mogą być zauważone przez tak małej ilości materiału stałego (tylko 0,5 – 1%)! Niektórzy badacze uważają, że występuje działanie synergistyczne między wszystkimi składnikami rośliny, co daje wynik, który jest większy niż suma poszczególnych działań. Dlatego bardziej rozsądne jest picie miąższu aloesowego, niż korzystanie z preparatów, będących źródłem pojedynczych związków pochodzących z materiału stałego tej rośliny.

Być może jest trochę prawdy w starożytnym tekście Ayurvedic z Indii: “Extracting drugs from a part of the plant is taking out the intelligence and throwing away the wisdom”.

Dowody naukowe wskazują, że podstawowe miejsca działania aloesu to:

Tkanka nabłonkowa - nabłonek jest warstwą komórek, która obejmuje powierzchnię ciała i komunikuje się z otoczeniem. Skóra, największy organ ciała, stanowi również największą powierzchnię nabłonka – ale tkanka nabłonkowa to także inne obszary linii nosa, zatok, płuc, jamy ustnej, przełyku i przewodu pokarmowego, a także dróg rodnych. Właściwości lecznicze aloesu dotyczą tu działania na powierzchni i membran, a nie wewnątrz organów.
Układ odpornościowy - tu aloes wywiera wpływ na system cytokin, hamując procesy zapalne.

Aloes przyspiesza także gojenie uszkodzonych tkanek nabłonkowych i owrzodzenia podudzi przez zapewnienia niezbędnych mikroelementów, działanie przeciwzapalne, antybakteryjne i stymulację fibroblastów skóry.

JAK STOSOWAĆ ALOES?

Aloes może być stosowany wewnętrznie jako napój lub stosowany miejscowo. Zasadniczym składnikiem każdego produktu, powinien być stabilizowany żel z aloesu. Zatem, w czasie produkcji, aloes nie może być traktowany wysoką temperaturą czy filtrowany, ponieważ niszczone są w ten sposób podstawowe związki, takie jak enzymy i polisacharydy. Niestety istnieje wiele produktów, które zawierają znacznie przetworzony aloes i praktycznie nie wykazują leczniczych właściwości – dotyczy to szczególnie tanich kapsułek z suszonych liści aloesu.


Anna Kacperska – dietetyk
Poradnia dietetyczna Metamorfoza

ziółko

Bobrek



gatunek rośliny z monotypowego rodzaju bobrek należącego do rodziny bobrkowatych. Jest szeroko rozprzestrzeniony na całej półkuli północnej; występuje w Azji, Europie, Ameryce Północnej i w Maroku. W Polsce występuje na terenie całego niżu, niezbyt pospolicie.

Łodyga
Prosto wzniesiona, naga i bezlistna. Pod ziemią grube, pełzające kłącze.
Liście
Ulistnienie skrętoległe, liście tylko odziomkowe, zanurzone w wodzie. Są skórzaste, ciemnozielone, całobrzegie, potrójne na długich ogonkach o bardzo gorzkim smaku.
Kwiaty
Białoróżowe, zebrane w gęste, zwężające się ku szczytowi grona na długiej, bezlistnej szypułce (10-30 cm) bocznie wyrastającej z kłącza. Kielich 5-dzielny, lejkowato-dzwonkowaty. Korona biała lub różowa, o pięciu odgiętych do tyłu płatkach pokrytych wewnątrz licznymi włoskami. 1 słupek z długą szyjką i dwudzielnym znamieniem, pręcików zwykle 5 o fioletowych pylnikach.
Owoc
Kulisto-jajowata torebka o długości do 13 mm zawierająca drobne nasiona brązowej barwy.
 

Zastosowanie

Roślina lecznicza:
  • Surowcem lekarskim bobrka są liście Folium Melianthidis (zawartość: gorycze, glikozydy, garbniki oraz składniki mineralne, głównie jod, żelazo i mangan).
  • Działanie: liść bobrka ma właściwości przeciwszkorbutowe, przeciwmigrenowe i przeciw czerwiowe. Działa oczyszczająco, pobudza przywspółczulny układ nerwowy, spowalnia współczulny układ nerwowy. Ma właściwości przeczyszczające, sprzyja menstruacji, wzmacnia organizm, pobudza wydzielanie soku żołądkowego i kwasu solnego, poprawia samopoczucie psychiczne, działa przeciwzapalnie, żółciopędne. Wzmacnia działanie gruczołów wydzielania wewnętrznego. Przeciwdziała zaparciom, wzdęciom, zapobiega niedomogom wątroby. Napary, leki itp. z bobrka trójlistkowego zalecane są przy: anemii, braku apetytu, dermatozie, gorączce naprzemiennej, niestrawności, krzywicy, szkorbucie, reumatyzmie, migrenach po posiłkach, nieregularnej menstruacji, pasożytach jelitowych, osłabieniu ogólnym. W medycynie francuskiej używa się bobrka jak tytoniu papierosowego o działaniu przeciwastmatycznym

czwartek, 26 maja 2011

ziółko

Tymianek


gatunek rośliny należący do rodziny jasnotowatych. Zwyczajowo nazywany jest też tymiankiem pospolitym, tymiankiem właściwym, tymianem. Pochodzi z rejonów Morza Śródziemnego, obecnie rośnie dziko w Maroku, Włoszech i Hiszpanii. Jest uprawiany w wielu regionach świata.

Roślina trwała. Niska krzewinka dorastająca do 20-30 cm wys. Łodygi wyprostowane lub łukowato podnoszące się, silnie rozgałęzione, 4-kanciaste, popielato-szaro owłosione, u podstawy drewniejące.


Liście
Ulistnienie naprzeciwległe, liście podługowato jajowate, krótkoogonkowe, górne prawie siedzące; długości do 1,2 cm i pół centymetra szerokości; całobrzegie, podwinięte z obu stron (charakterystyczna cecha gatunkowa), gruczołkowa to kropkowane, spodem biało jedwabiste.
 
Kwiaty
Drobne, osadzone w nibyokółkach w kątach liści, krótko szypułkowe. Kielich dzwonkowaty, dwuwargowy. Górna warga 3-ząbkowa, dolna 2-ząbkowa o ostrych zakończeniach, zabarwiona na kolor liliowy do różowego. Kwitnie od maja do września.
Owoc
Brunatne rozłupki.
Korzeń
Wrzecion
owaty, słabo rozgałęziony, zdrewniały.

Zastosowanie

  • Tymianek znano już w starożytności. Egipcjanie stosowali go do kadzideł i mumifikacji zwłok. Samarytanie używali go jako środka bakteriobójczego na 3000 lat p.n.e.
  • Aktualnie stosuje się tymianek jako przyprawę, zwłaszcza w kuchni francuskiej. Ma silny aromat.
  • Ziele tymianku zawiera od 0,75 do 3,5% olejku, którego głównym składnikiem jest tymolkarwol. Właśnie wzajemny stosunek obu tych fenoli odpowiada za walory smakowe przyprawy. i
  • Roślina lecznicza. Ma działanie bakterio- i grzybobójcze oraz wykrztuśne. Używa się go przy kaszlu, dolegliwościach gardła, a także do poprawiania apetytu. Zawarte w liściach substancje wykazują również działanie przeciw utleniające.

Ciekawostki

  • Słowo "tymianek" pochodzi od greckiego thymon, co oznacza "odważny". Podobno jest lekiem na nieśmiałość.

środa, 25 maja 2011

kwiaty

Aksamitka


rodzaj roślin jednorocznych należący do rodziny astrowatych. Obejmuje ponad 40 gatunków występujących w stanie dzikim na kontynentach amerykańskich w strefie klimatu tropikalnego i umiarkowanego ciepłego, największe zróżnicowanie osiągając na obszarze Meksyku. Gdzie indziej, także w Polsce niektóre gatunki są uprawiane jako rośliny ozdobne.

Zastosowanie

  • Roślina ozdobna: niektóre gatunki uprawiane są w Europie na rabatach.
  • Roślina lecznicza:
  • Sztuka kulinarna: jadalne kwiaty stosuję się do sałatek i do ozdabiania potraw.
  • Roślina allelopatyczna – olejek eteryczny wykorzystuje się w ogrodnictwie, gdyż ogranicza rozwój chwastów i odstrasza zapachem szkodniki glebowe. Podobne działanie ma sadzenie tej rośliny pomiędzy innymi uprawami. Używa się go także w kosmetyce.

Uprawa

Rośliny łatwe w uprawie. Wymagają stanowisk w pełnym słońcu i żyznej oraz przepuszczalnej gleby. Rozmnażają się z nasion wysiewanych do rozsadników wczesną wiosną. Chcąc, by zakwitły wcześniej lepiej jest kupić gotowe sadzonki wyhodowane przez specjalistów pod osłonami. Rośliny mogą być atakowane przez ślimaki, a przy długotrwałych deszczach przez szarą pleśń (zapobiega się jej chemicznie, przez opryskiwanie preparatami grzybobójczymi).

wtorek, 24 maja 2011

Pozwolenie na wycinkę drzew

Sprawy związane z usuwaniem drzew i pozwoleniami na wycinkę drzew reguluje Ustawa o ochronie przyrody z 14 kwietnia 2004 roku. Ważne, aby procedurę uzyskania zezwolenia na wycinkę drzew przeprowadzić prawidłowo, gdyż za bezprawne usunięcie drzewa, nawet z własnej posiadłości, grożą bardzo wysokie kary pieniężne.





Usunięcie drzew lub krzewów z terenu nieruchomości wymaga zezwolenia. Należy pamiętać, że nie wszystkie wnioski są rozpatrywane pozytywnie. Dużo zależy od tego, jaki powód wnioskodawca poda jako uzasadnienie swojej prośby o zezwolenie. Zezwolenie na usunięcie drzew wydaje wójt, burmistrz lub prezydent miasta na wniosek posiadacza nieruchomości lub właściciela urządzeń, które znajdują się na nieruchomości, ale w przypadku gdy rosnące drzewa zagrażają ich funkcjonowaniu. Czasem wymagana jest zgoda wojewódzkiego konserwatora przyrody,  uzgodnienie z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska lub dyrektorem parku narodowego. Wydanie zezwolenia może być uzależnione od przesadzenia drzew i krzewów w inne miejsce lub wprowadzenie nasadzeń zastępczych, w ilości nie mniejszej niż liczba usuniętych drzew lub krzewów.
Pozwolenie na usunięcie drzew lub krzewów nie jest wymagane w przypadku: lasów (jest to regulowane ustawą o lasach), drzew owocowych, plantacji drzew i krzewów, drzew których wiek nie przekracza 10 lat, drzew w ogrodach botanicznych i zoologicznych oraz drzew rosnących na wałach i będących przeszkodami kolejowymi lub lotniczymi.
Osoba, która zamierza usunąć drzewa lub krzewy powinna złożyć wniosek do odpowiedniego urzędu gminy lub urzędu miasta. Wniosek o wydanie zezwolenia powinien zawierać:
- imię i nazwisko oraz adres właściciela nieruchomości;
- tytuł prawny władania nieruchomością;
- nazwę gatunku drzewa lub krzewu;
- obwód pnia mierzonego na wysokości 130 cm nad poziomem gruntu;
- przeznaczenie gruntu, na którym znajdują się drzewa lub krzewy;
- przyczynę i termin zamierzonego usunięcia drzewa lub krzewu;
- wielkość powierzchni z której zostaną usunięte krzewy;
- mapę określającą lokalizacje drzew i krzewów na terenie nieruchomości.
Należy pamiętać, że za usunięcie drzew lub krzewów naliczana jest opłata. Opłaty nalicza i pobiera organ odpowiedzialny za wydanie zezwolenia. W niektórych przypadkach nie pobiera się opłat, np. gdy drzewa zagrażają bezpieczeństwu ludzi lub mienia.

Autor :
SYMBIOT

Pozwolenie na wycinkę drzew

Sprawy związane z usuwaniem drzew i pozwoleniami na wycinkę drzew reguluje Ustawa o ochronie przyrody z 14 kwietnia 2004 roku. Ważne, aby procedurę uzyskania zezwolenia na wycinkę drzew przeprowadzić prawidłowo, gdyż za bezprawne usunięcie drzewa, nawet z własnej posiadłości, grożą bardzo wysokie kary pieniężne.





Usunięcie drzew lub krzewów z terenu nieruchomości wymaga zezwolenia. Należy pamiętać, że nie wszystkie wnioski są rozpatrywane pozytywnie. Dużo zależy od tego, jaki powód wnioskodawca poda jako uzasadnienie swojej prośby o zezwolenie. Zezwolenie na usunięcie drzew wydaje wójt, burmistrz lub prezydent miasta na wniosek posiadacza nieruchomości lub właściciela urządzeń, które znajdują się na nieruchomości, ale w przypadku gdy rosnące drzewa zagrażają ich funkcjonowaniu. Czasem wymagana jest zgoda wojewódzkiego konserwatora przyrody,  uzgodnienie z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska lub dyrektorem parku narodowego. Wydanie zezwolenia może być uzależnione od przesadzenia drzew i krzewów w inne miejsce lub wprowadzenie nasadzeń zastępczych, w ilości nie mniejszej niż liczba usuniętych drzew lub krzewów.
Pozwolenie na usunięcie drzew lub krzewów nie jest wymagane w przypadku: lasów (jest to regulowane ustawą o lasach), drzew owocowych, plantacji drzew i krzewów, drzew których wiek nie przekracza 10 lat, drzew w ogrodach botanicznych i zoologicznych oraz drzew rosnących na wałach i będących przeszkodami kolejowymi lub lotniczymi.
Osoba, która zamierza usunąć drzewa lub krzewy powinna złożyć wniosek do odpowiedniego urzędu gminy lub urzędu miasta. Wniosek o wydanie zezwolenia powinien zawierać:
- imię i nazwisko oraz adres właściciela nieruchomości;
- tytuł prawny władania nieruchomością;
- nazwę gatunku drzewa lub krzewu;
- obwód pnia mierzonego na wysokości 130 cm nad poziomem gruntu;
- przeznaczenie gruntu, na którym znajdują się drzewa lub krzewy;
- przyczynę i termin zamierzonego usunięcia drzewa lub krzewu;
- wielkość powierzchni z której zostaną usunięte krzewy;
- mapę określającą lokalizacje drzew i krzewów na terenie nieruchomości.
Należy pamiętać, że za usunięcie drzew lub krzewów naliczana jest opłata. Opłaty nalicza i pobiera organ odpowiedzialny za wydanie zezwolenia. W niektórych przypadkach nie pobiera się opłat, np. gdy drzewa zagrażają bezpieczeństwu ludzi lub mienia.

Autor :
SYMBIOT

Alergik i ogród - czy to dobra para?

Wielu z nas nie wyobraża sobie, by w piękną pogodę, słoneczny majowy czy czerwcowy dzień, siedzieć w domu. Dla alergików natomiast okres wiosenny i wczesnoletni to jedne z najgorszych dni w roku.


Kichanie, katar, ból głowy i ogólnie złe samopoczucie to dal osób uczulonych tzw. norma. Nawet ci, którzy mieszkają w domkach jednorodzinnych wolą raczej unikać  zieleni i przebywania w swoim ogrodzie. Ale alergia to nie wyrok, mimo wszystko będąc nawet uczulonym na trawę lub pyłki roślin, można spędzać chwilę w swojej altanie lub na leżaku z gazetą w ręku. Jak to zrobić?

Ogród dla alergika to dość specyficzne miejsce. Przestrzeń zielona, którą dysponujemy, powinna być wyjątkowo starannie zaplanowana, a najważniejszym aspektem są rośliny. Ten element dotyczy wszystkich ogrodów i odgrywa w nich równie ważne role, jednak w przypadku ogrodu projektowanego z myślą o alergikach, nie zastanawiamy się nad tym, jakie rośliny posadzić, tylko jakich się wystrzegać. Występowanie choćby jednego egzemplarza silnie uczulającej rośliny może mieć zły wpływ na osobę uczuloną.
Roślin tego typu nie ma na szczęście dużo. Chodzi tutaj oczywiście o silnie uczulające drzewa jak brzozy, leszczyny czy olchy, nie wskazane będą również w takiej przestrzeni egzotyczne trawy. Ich natura bardzo utrudnia koszenie i czyni z nich mocny alergen. Ze względu na opadające na ziemię kwiatostany topoli, również tego gatunku powinniśmy się wystrzegać w antyalergicznym ogrodzie. Struktura kwiatów może sprzyjać nasileniu objawów alergii. 
Sprawa tradycyjnej trawy nie wygląda tak czarno, jak sie pozornie wydaje. Trawa i alergik będą mogli żyć w idealnej symbiozie, jeśli tylko zieleń ta będzie odpowiednio często pielęgnowana, w tym przypadku regularnie koszona. Zabieg pielęgnacyjny wykonywany raz w tygodniu przez niemal pół roku, poczynając od kwietnia, zapobiegnie zbyt dużemu rozrostowi zieleni. Należy przy tym pamiętać, że siano również silnie uczula, prawdopodobnie więc samym koszeniem i zbieraniem tego materiału powinna zajmować się osoba zdrowa, a miejsce składowania powinno być oddalone od miejsca zamieszkania.

W zasadzie wszystkie inne rośliny są dla alergików przyjazne. Nie ma żadnych ograniczeń, jeśli chodzi o warzywa czy owoce. Również kwiaty czy krzewy ozdobne nie powinny szkodzić osobom uczulonym. Projektując jednak taki wyjątkowy ogród powinniśmy unikać pozostawia dużych, zacienionych przestrzeni pod drzewem, zwłaszcza w pobliżu oczka wodnego. Dlaczego? Parująca ze zbiornika woda w niezbyt nasłonecznionym miejscu nie tylko orzeźwia, ale tym samym zwiększa wilgotność powietrza, co z kolei wpływa pozytywnie na mocno uczulającą pleśń.

Powyższe uwagi mogą być dla nas inspiracją do stworzenia praktycznego i przyjemnego miejsca w pobliżu naszego domu. Mogą być atrakcyjną przestrzenią zarówno dla zdrowych dzieci, jaki i uczulonych dorosłych. Jedni i drudzy będą mogli w miły sposób spędzić czas w ogrodzie, gdy tylko odpowiednio zaplanują projektowanie ogrodu. Wtedy hamak, altana ogrodowa lub huśtawka staną się dla alergików synonimem przyjemności, nie katuszy.

Altany ogrodowe

Autor :
Ola Kowalska


 

poniedziałek, 23 maja 2011

ziółko

Jeżyna


rodzaj roślin z rodziny różowatych. Część przedstawicieli określana jest zwyczajowo w języku polskim-malinami (gatunki o różnej przynależności w obrębie podrodzajów, które łączy czerwona barwa owoców i odpadanie ich od dna kwiatowego po dojrzeniu).
Z wyjątkiem nielicznych w naszej florze przedstawicieli rozmnażających się płciowo (np. malina moroszka i malina właściwa), pozostałe gatunki reprezentują podrodzaj Rubusapomikty pochodzenia mieszańcowego. Z powodu apomiksji, hybrydyzacji i rozszczepiania cech mieszańców powstaje wielka różnorodność form jeżyn. Utrudnia to ich klasyfikację. W przypadku apomiktów kryterium wyodrębniania gatunku jest sztuczne i związane jest z rozległością zasięgu (krańcowe stanowiska powinny być oddalone o minimum 20 km). Wyodrębniające się morfologicznie jeżyny zajmujące mniejszy areał uważane są za biotypy lokalne. reprezentowany w Europie Środkowej wyłącznie przez
Liczba gatunków jest różna w zależności od ujęcia systematycznego. Niektórzy autorzy podają 300-400 gatunków diploidalnych. Index Kewensis podaje 72 gatunki. Z Polski podano od 50 do 90 gatunków (w zależności od ujęcia systematycznego). Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski z 2002 roku zawiera wykaz 89 gatunków. Gatunkiem typowym jest Rubus fruticosus L..
Złożona systematyka tego rodzaju wymaga często od zajmujących się nim taksonomów wąskiej specjalizacji. Specjalizację taką wyodrębnia się i określa mianem batologii – nauki o jeżynach.

Rośliny lecznicze

Surowiec
Owoce, liście i korzenie.
Skład chemiczny
Zawiera m.in. cukry, kwasy organiczne, prowitamina A, witaminy z grupy B, witamina C, pektyny, garbniki i związki mineralne (potasu, wapnia i magnezu).
Działanie i zastosowanie
Owoce pozytywnie wpływają na pracę przewodu pokarmowego, a ponadto, ze względu na właściwości uspokajające, wskazane są w zaburzeniach nerwowych występujących w okresie przekwitania u kobiet. Soku z dojrzałych jeżyn można używać zewnętrznie do okładów na wypryski i liszaje. Odwary z korzeni (1 łyżeczka rozdrobnionych, suchych korzeni na 1 szklankę wody, pite 3 razy dziennie po 1/2 szklanki) działają moczopędnie.
Odwar z liści działa napotnie, stosowany jest w przeziębieniu i anginie. Przynosi też ulgę w przypadku nieżytów górnych dróg oddechowych. Przygotowuje się go z 1 łyżeczki do herbaty suszonych liści i szklanki wody (doprowadzić do zawrzenia i odstawić do naciągnięcia na 15 minut), a pije 3 razy dziennie po 1/2 szklanki. Ten sam odwar, tak samo dawkowany, leczy również krwawą biegunkę. Natomiast napar z młodych delikatnych listków (1 łyżeczka do herbaty na szklankę wrzątku) osłodzony miodem, a pity 3 razy dziennie po 1 szklance, to dobry środek pomocniczy w leczeniu anemii.
Zewnętrznie odwary z liści i ziela dodaje się do kąpieli (3–4 garście liści lub ziela na 4-5 litrów wody, gotować pod przykryciem 2–4 minuty od zawrzenia). Działają ogólnie wzmacniająco, oczyszczająco na skórę.

kwiaty

Jastrun


gatunek rośliny należący do rodziny astrowatych. Rodzimy obszar jego występowania obejmuje dużą część Europy oraz Turcję i część Kaukazu. Rozprzestrzenił się też na niektórych rejonach poza obszarem swojego rodzimego występowania. Jest dość pospolity na terenie całej Polski. Jest również uprawiany jak roślina ozdobna (popularnie nazywana margaretką)

Bylina, hemikryptofit. Roślina kwitnie od czerwca do sierpnia, jest owadopylna. Zapylenie jest przeważnie krzyżowe, ale w końcowej fazie dojrzewania kwiatów może nastąpić ich samozapylenie, gdyż łatki znamienia słupków ślimakowato się wydłużają i mogą zebrać pyłek. W ten sposób roślina zapewnia sobie możliwość wytworzenia nasion, gdyby z jakichś powodów nie odwiedziły jej owady przenoszące pyłek. Nasiona rozsiewane są przez wiatr lub przez zwierzęta roślinożerne (endozoochoria). Siedlisko: suche łąki, brzegi lasów, zarośla, miedze. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla O. Arrhenatheretalia

Zastosowanie i uprawa

Roślina ozdobna: uprawiany na kwiat cięty, lub na rabatach. Jest łatwy w uprawie, nie ma specjalnych wymagań co do gleby i jest w pełni mrozoodporne. Najłatwiej rozmnażać go przez podział bryły korzeniowej późną jesienią lub wczesną wiosną. Można też rozmnaża z nasion lub przez sadzonki. Po przekwitnięciu kwiatostany ścina się, a jesienią przycina się całe rośliny tuż przy ziemi. Na wiosnę odnawiają się z podziemnych kłączy.

sobota, 21 maja 2011

Jak ryż trafił pod strzechy?

Ryż każdego rodzaju jest tak popularny we wszystkich kuchniach europejskich, że czasami zapominamy skąd tak naprawdę pochodzi. Adaptując go do potrzeb kuchni narodowej odkrywamy, że jest to jedno z najbardziej uniwersalnych ziaren. Jednak, aby trafić na polskie stoły, ryż przebyć musiał bardzo długą drogę.

Historia tego ziarna rozpoczyna się 5 000 lat przed naszą erą na terenach dzisiejszych Chin. Już wtedy traktowano go jako główny składnik pożywnej diety. Ryż zawiera bowiem mnóstwo dodających energii węglowodanów, błonnik i wiele składników mineralnych. Z biegiem lat uprawa szlachetnego ziarna rozprzestrzeniła się na okoliczne tereny: Indie oraz Egipt, a następnie dotarł do Europy. Hiszpanie oraz Włosi nie wiedzieli jak uprawiać ryż, musieli więc transportować go z odległych zakątków świata, co było bez wątpienia kosztowną praktyką. Pozwolić sobie mogli na niego wówczas jedynie najbogatsi.
Dzięki XV-wiecznym eksperymentom z uprawą, ryż jest obecnie produktem powszechnym. Pola ryżowe założone przez Galeazzo Sforze i jego brata pomogły rozwinąć i upowszechnić jego uprawę w całej Europie. Gdy sposoby dbania o uprawy ryżu zostały opanowane, eksperymentatorzy rozpoczęli próby obróbki ziaren. Dzięki temu dziś mamy ryż biały, brązowy, basmati, jaśminowy i wiele innych. Każdy rodzaj zawiera charakterystyczne tylko dla siebie składniki, witaminy i związki mineralne, pomagające utrzymać organizm w dobrej kondycji.
Co więcej, łatwość i szybkość przyrządzania ryżu czyni z niego podstawę wielu polskich dań. Zamiast bambusa dodajemy do niego mięso, które zawinięte w liście kapusty tworzy popularne gołąbki. Bardzo chętnie kładziemy na kanapki ryż zmieszany z cebulą, koncentratem pomidorowym i rybami, czyli znany wszystkim paprykarz. Dzieci natomiast przepadają za ryżem na słodko, podanym z owocami i koktajlem lub serem białym i cukrem. Jego smak bowiem doskonale komponuje się zarówno z ostrymi przyprawami, jak i łagodniejszymi, za to słodszymi aromatami.

Aby podkreślić zapożyczony, jednak obecnie typowo polski charakter ryżu, firma Konpack stworzyła limitowaną serię ,,Wiejska Spiżarnia”, zawierającą produkty, będące podstawą naszej kuchni narodowej, a więc kasze i ryże. Każda porcja zamknięta jest w wygodnej saszetce, którą wystarczy wrzucić do wrzącej wody i ugotować na sypko. Dalsze przygotowanie zależy tylko i wyłącznie od naszej inwencji kulinarnej.
Łagodny smak ryżu sprawił, że stał się on podstawą kuchni prawie w każdym zakątku świata, a dzięki walorom prozdrowotnym zyskał wielu sympatyków wśród osób dbających o zdrowe odżywianie.

Dziś Wiejska Spiżarnia prezentuje:
Papryka faszerowana
4 żółte papryki ryż (1 torebka)mięso mielone (300 g)cebula (1 sztuka)rosół instant oliwa jajko sól, czarny pieprz mielony
Umyte strąki papryki oczyścić z nasion, obgotować w posolonym wrzątku 10 minut. W tym czasie ugotować ryż na pół sypko. Cebulę pokrojoną w kostkę zeszklić na gorącym oleju, ostudzić. Masę z ryżu, zeszklonej cebuli i mięsa mielonego doprawić solą, pieprzem, dodać jajko surowe i dokładnie wymieszać. Wypełnić obgotowane i wystudzone strąki papryki przygotowaną masą, umieścić w naczyniu żaroodpornym, podlać rosołem i wstawić do nagrzanego do 170oC piekarnika. Piec około 40 minut.

Więcej na: www.konpack.pl


Przystanek pierwszy: włoskie zioła!

Kuchnia włoska należy do najbardziej popularnych na całym świecie. Swoje nietuzinkowe oblicze oraz temperament zawdzięcza  regionalnym metodom produkcji, najlepszej jakości surowcom oraz wyjątkowej manierze serwowanych dań.

Włosi zarówno przyrządzanie potraw jak i spożywanie traktują jako swoisty artyzm. Z całą pewnością wysublimowane posiłki są lekkostrawne oraz zdrowe. A dzieje się tak za sprawą ziół, które w całej swojej okazałości występują we wszystkich potrawach. Mało tego! Każdy Włoch godnie uprawia  je w swoich ogrodach czy działkach lub urządza mini plantacje w doniczkach na kuchennym parapecie. Na stałe wpisały się w naturę owej kuchni stanowiąc pewne jej uzupełnienie. Można zaryzykować stwierdzenie, iż bez ziół kuchnia włoska by nie istniała.
Jej fundamenty tworzy nic innego jak bazylia. Jest zieloną reprezentantką włoskiej flagi.  Włosi oddają jej hołd spożywając pod każdą postacią. Zarówno świeża, suszona, mrożona czy marynowana – każdy rodzaj perfekcyjnie odnajdzie się w każdej potrawie. Zarazem delikatne, a dzięki zawartości olejków aromatycznych ma właściwości eteryczne. Wykorzystując te kontrastujące ze sobą właściwości potrafi orzeźwić każdą strawę.  Począwszy od serów, prostych sałatek, sosów, zakończywszy na fantazyjnych i skomplikowanych w przygotowaniu mięs.

Kolejnym ziołem stosowanym do przyprawienie i uwydatnienia smaku włoskich potraw to oregano. Ponadto ma właściwości ułatwiające oraz przyspieszające trawienie. Na świecie jest stosowany głównie susz do pizzy oraz dań z makaronów. Jednakże włosi zdecydowanie rozszerzyli spektrum jego użyteczność. Począwszy od tego, że stosują go w każdej postaci od nasion zaczynając, a na dojrzałym lub zasuszonym kończąc. Każda jego część ma takie same właściwości – korzeń, łodyżka oraz listki.  Harmonijnie łączy się z potrawami z pomidorami w roli głównej. Doskonale uwydatni prawdziwą naturę dań z  fasoli. Ponadto garściami jest sypany do mięsa mielonego, a sery są obtaczane niczym w panierce.
„O mój rozmarynie rozwijaj się” ta przyśpiewkę nie tylko nasze babcie śpiewały, ale również te rodem z Włoch. Od lat jego magiczne i kojące właściwości wykorzystywane są w maseczkach oraz w kąpielach. Jego poszczególne części składowe - liście, łodyga oraz kwiat charakteryzuje przede wszystkim kontrast smaku. Jest zarazem gorzki, cierpki oraz nawet pikantny. Jednakże doda rześkości nie tylko warzywom, mięsom czy rybom, ale również likierom oraz ziołowym nalewkom. Poprawia krążenie krwi, działa kojąco na cały system nerwowy oraz łagodzi wszelkie bóle reumatyczne.
Kuchnia włoska nie istniała by również bez innych ziół, które w konfiguracji wraz ze sobą zmieniają specyfikę całej strawy. Dlatego nie obawiajmy się stosować ziół! Oprócz walorów smakowych maja wiele właściwości leczniczych. Jeżeli jednak boimy się eksperymentów, to w ramach degustacji wybierzmy się na wycieczkę krajoznawczą. Niejedna restauracja włoska zachęci nas do hodowania oraz stosowania ziół w naszej kuchni.

Zobacz także:
- restauracje Kraków
- kluby Kraków
- torty weselne


Autor :
Li Li

piątek, 20 maja 2011

kwiaty czerwcowe

Jrys



rodzaj roślin należący do rodziny kosaćcowatych. Kosaćce występują w stanie dzikim na półkuli północnej i jest ich ponad 200 gatunków. Gatunkiem typowym jest kosaciec bródkowy

Liście
Szablaste, równowąskie.
Kwiaty
Duże (wysokość 5-15 cm, średnica 5-18 cm), pojedyncze lub w kwiatostanach. Zewnętrzne działki kielicha są ustawione poziomo lub też odgięte w górą. U odmian bródkowych na zewnętrznych działkach wzdłuż głównego nerwu znajdują się szczotkowate włoski zwane bródką. U odmian bez bródkowych w tym miejscu występuje barwny pas, zazwyczaj żółty lub brązowy. Wewnętrzne działki są wzniesione i tworzą tzw. kopułę.

Uprawa:

Irysy potrzebują stanowiska słonecznego, ale rosną dobrze w lekkim cieniu. Temperatura powinna tam być dość wysoka. Gleba nie może być bardzo wilgotna, ale powinna być żyzna. Najlepsza jest pulchna ziemia, która jest ani za sucha ani za wilgotna. Nie przeszkadza im kwaśny odczyn jej kwaśny odczyn. Na twardej i ciężkiej glebie może być narażona na choroby. Nie dobrze znoszą obecność roślin wypijających wodę w otoczeniu np. niektóre odmiany drzew lub krzewów. Rozmnażamy je poprzez podział kłączy. Po kilku latach od posadzenia, należy wykopać karpę i podzielić ją na mniejsze oraz oczyścić. Po takim zabiegu rosną znacznie lepiej oraz kwitną obficiej. Cały zabieg najlepiej jest wykonać w lipcu lub sierpniu, kilka tygodni po przekwitnięciu. Można to zrobić wiosną, ale najlepsze efekty osiąga się po zniknięciu pąków. Irysy są roślinami szybko rosnącymi i długo utrzymującymi się. Najszybszy wzrost osiąga dwa lata po posadzeniu. Podlewamy je niezbyt obficie. Nawozimy w przypadku słabego wzrostu rośliny.

Zastosowanie:

Stosuję się na rabatach oraz na klomby. Świetnie pasuję na kwiat cięty. Można go długo trzymać w wazonach. Trzeba, wtedy ściąć irysa tuż przed rozkwitem pąków. W trakcie jego transportu trzeba uważać na kosaćce, gdyż źle go znoszą i mogą więdnąć szybciej. Wazon najlepiej, gdy jest jednobarwny. Bardzo często sadzi się je w grupach po kilkanaście sztuk. Pięknie komponuje się zastaw kilkunastu gatunków o różnych kolorach i rozmiarach.  

kwiaty

Lilia



rodzaj bylin cebulowych z rodziny liliowatych, obejmujący około 75 gatunków. Wiele z nich to znane rośliny ozdobne. Gatunkiem typowym jest Lilium candidum L

Łodyga
Najczęściej gruba, sztywna, owłosiona lub naga; może osiągać nawet 3 m wysokości. Usycha na zimę.
Liście
Zielone, lancetowate, jajowate lub równowąskie, całobrzegie, osadzone na łodydze skrętolegle lub okółkowo; opadające na zimę.
Kwiaty
Duże i okazałe, różnobarwne lub barwy jednolitej. Zapylane są przez motyle dzienne i nocne oraz inne owady. Kwiaty lilii dzieli się na: turbanowe, miseczkowate, trąbkowe, kielichowate.
 

Ciekawostki

  • Starożytni Grecy wierzyli, że lilia powstała z kropel mleka, które uroniła bogini Hera. Nazywali ją leirion, od przymiotnika leiros (delikatny, cienki, wrażliwy). Przypisywane są jej nawet magiczne właściwości. Od niepamiętnych czasów lilia symbolizuje chwałę, królewskość i majestat.
  • Efektowny kształt kwiatów lilii znalazł swoje stałe miejsce w sztuce ludowej jako motyw zdobniczy czy symbolice chrześcijańskiej – jako oznaka czystości i niewinności. Stanowi też wzór heraldyczny.

czwartek, 19 maja 2011

Dekoracje ślubne

Ważną częścią ceremonii ślubnej jest dekoracja ślubna. To ona nadaje uroku i buduje wyjątkowy klimat uroczystości ślubnej. Jednak żeby tak było należy przestrzegać kilku ważnych zasad.

Planując swój ślub trzeba poradzić sobie z wieloma aspektami i zgrać je ze sobą. Jednym z elementów jest dekoracja ślubna. Tu przydaje się oprócz umiejętności organizatorskich jeszcze zmysł plastyczny i wyobraźnia. Jeśli nie czujesz się na siłach podjąć takie wyzwanie zawsze możesz się zwrócić do firm zajmujących się profesjonalnie takimi usługami. Jednak nie jest to wcale takie trudne, wystarczy tylko dobrze to zaplanować, przemyśleć i przestrzegać kilku ważnych zasad.
Pierwsze co należy to wybrać elementy dekoracji ślubnej. W zależności od osobistych chęci i pojemności portfela można wybierać spośród następujących pozycji: wiązanka Panny Młodej, bukiet świadkowej, przypinki do butonierek Pana Młodego, świadka, ojców Pary Młodej, dekoracja samochodu do ślubu, dekoracja wnętrza kościoła i sali weselnej. Na te dwie ostatnie pozycje zbiera się cała gama dodatkowych pozycji o których później.
Tak przygotowana lista dekoracji ślubnej powinna być jednolita i spójna pod wieloma względami. Przede wszystkim powinna być zachowana ta sama kolorystyka. Jedna gama barw powinna przewijać się we wszystkich dekoracjach ślubnych. Kolejnym punktem jest materiał z którego będą wykonane dekoracje, powinien być wszędzie ten sam. Jeśli się nie da można wprowadzić dodatkowy rodzaj materiału, chodzi tylko o to żeby każdy element dekoracji w całej ceremonii ślubnej i na imprezie weselnej nie był zrobiony z czegoś innego i co zgroza w innym kolorze.  I najważniejsza rzecz to motyw przewodni dekoracji. Jeśli masz pomysł na dekorację to trzymaj się go na każdym kroku od początku do końca imprezy.

dekoracja ślubna 

W skład dekoracji ślubnej wchodzi dekoracja ołtarza kwiatami, przybranie ławek kościelnych i krzeseł Pary Młodej. Po wyjściu z kościoła Parę Młodą można przywitać balonami lub białymi gołębiami które ulatują. Dekoracja weselna jest najobszerniejszym podzbiorem elementów dekoracji. W tym przypadku trzeba wziąć pod uwagę wielkość sali przy ilości zaproszonych gości, układ pomieszczeń (jadalna, parkiet do tańca, barek, itp) a przede wszystkim wygląd i stan wizualny pomieszczeń. Jeśli okazuje się że sala jest w kiepskim stanie można w najgorszych punktach zasłonić ściany tkaniną, ale na  całej sali weselnej obowiązuje nas zasada uwydatniania jej zalet.
Autor :
Konrad Urbański
http://artelis.pl/artykuly/32756/dekoracje-slubne 

środa, 18 maja 2011

ziółko

Koper





ZASTOSOWANIE

Koper zawsze był uważany jako środek leczniczy w problemach układu pokarmowego. Koper to świetny, naturalny sposób na łagodzenie skurczów żołądkowych, kolek, niestrawności. Żucie ziaren kopru polepsza nieświeży oddech. Napar z kopru jest pożyteczny w czasie przeziębień, gryp, kaszlu. Koper posiada również właściwości moczopędne. Podobnie jak kminek, koper może być używany z ziołami o właściwościach przeciw konwulsyjnych, takimi jak kalina koralowa, na bóle miesiączkowe. Koper zwiększa produkcję mleka u kobiet karmiących. Herbatka z kopru pita przez karmiące matki regularnie pomaga w uniknięciu kolek u niemowlaków. Koper jest świetnym sposobem na pozbycie się wzdęć, które są  powodowane trzymaniem gazów. Żucie nasion kopru pomaga w walce z nieświeżym oddechem.

UPRAWA

Koper pochodzi z regionu śródziemnomorskiego, południowej Rosji, centralnej i południowej Azji. Rośnie tam dziko na otwartych przestrzeniach. Koper jest szeroko uprawiany w Europie oraz Ameryce Północnej.
Koper toleruje gleby organiczne, najlepiej rośnie w dobrze spulchnionej, żyznej glebie. Zalecane pH waha się w granicy 5.5 - 6.5.
Koper musi rosnąć w pełnym słońcu. Wymaga częstszego podlewania w czasie suszy.
Ponieważ koper preferuje chłodniejsze temperatury, można siać go wprost do ziemi wczesną wiosną, kiedy temperatury nocą są niskie (-4°C). Nasiona kopru sadzić na głębokość 6mm. Nasiona zwykle kiełkują w ciągu 2 tygodni. Młode rośliny są bardzo odporne na późne wiosenne przymrozki. W lipcu można wysadzić następne nasiona. W ten sposób świeży koper jest dostępny przez cały rok.
Wysokie temperatury powodują kwitnięcie rośliny, a co za tym idzie zmniejszenie produkcji liści.
Ogólnie koper jest odporny na choroby i owady szkodniki. Aby zapobiec rdzy zbożowej na główkach nasiennych, należy unikać zraszania ich kiedy rośliny osiągną więcej niż 60cm wysokości.
Rośliny trzymane w pomieszczeniu wymagają co najmniej 5 godzin bezpośredniego słońca lub 12 godzin sztucznego oświetlenia dziennie.

kwiaty czerwcowe

Malwa


nazywana także malwą ogrodową , prawoślazem wysokim, p. różowym, malwą czarną, zyg markiem – gatunek rośliny z rodziny ślazowatych (Malvaceae). Pochodzi prawdopodobnie z Półwyspu Bałkańskiego. Obecnie nigdzie nie występuje na stanowiskach naturalnych, jest tylko uprawiany. Czasem dziczeje (efemerofit).

Zastosowanie

  • Roślina lecznicza
    • Surowiec zielarski: kwiat prawoślazu różowego – Flos Althaeae roseae var. nigra, (Flos Malvae arboreae). Skład chemiczny: Glikozydy (herba cyna, astragalina, izokwertycyna i inne), śluzy, garbnik katechinowy, antocyjany (gł. altainę).
    • Działanie: wodne wyciągi (maceraty) z kwiatów stosowane są w nieżytach dróg oddechowych (łagodzą uczucie podrażnienia w gardle) i zapaleniu migdałków; działają osłaniająco na błonę śluzową żołądka. Ponadto pobudzają miesiączkowanie.
    • Zbiór i suszenie: do celów leczniczych używa się wyłącznie odmian o bardzo ciemnych, niemal czarnych kwiatach. Mogą być wykorzystywane także odmiany o pełnych kwiatach. Nie wolno zbierać kwiatów z roślin porażonych przez rdzę. Kwiaty zbiera się w sierpniu. przy słonecznej pogodzie i suszy w zacienionym i przewiewnym miejscu.
  • Sztuka kulinarna: barwniki pozyskiwane z ciemnych odmian wykorzystuje się do barwienia w przemyśle spożywczym i poprawiania koloru win. Stosowana jest także jako dodatek smakowy do herbatek ziołowych. Malwa ma bardzo delikatny smak i łagodny zapach.
  • Roślina ozdobna. Jest pospolicie uprawiana, szczególnie w przydomowych ogródkach.

Uprawa

Jest w pełni mrozoodporna (strefy mrozoodporności 4-10). Wymaga ciepłych, słonecznych, ale osłoniętych stanowisk i dość zasobnych gleb o pH 6-7. Uprawiana jest z nasion, które wysiewa się w czerwcu-lipcu do rozsadnika. Siewki mające 2-3 liście pikuje się i wysadza na zagony. Na stałe miejsce sadzi się rośliny jesienią w rozstawie 30-30 x 50-80 cm. W pierwszym roku tworzy tylko przyziemną rozetę 5-7 klapowych liści. Zakwita w drugim roku. Najlepiej prezentują się przy ścianie domu, przy ogrodzeniach, lub wysadzone grupkami w trawniku.

myśl

Bez wiary potykamy się o źdźbło słomy,
z wiarą przenosimy góry.

Autor :
Soren Kierkegaard

wtorek, 17 maja 2011

ziółko

Szałwia

gatunek rośliny z rodziny jasnotowatych (Lamiaceae). Pochodzi z rejonu Morza Śródziemnego. Jej nazwa łacińska wywodzi się od łacińskiego (Albania, Jugosławia, Grecja, Włochy), ale rozprzestrzeniła się gdzieniegdzie również poza tym obszarem. Jest uprawiana w wielu krajach światasalvus oznaczajacego zdrowie.

Zastosowanie

  • Roślina lecznicza. Znana już w starożytności jako roślina lecznicza, a także magiczna. Grecy i Rzymianie stosowali ją jako lekarstwo na ukąszenia węża, problemy ze wzrokiem, utratę pamięci. W średniowieczu stosowano ją jako lek na przeziębienia, gorączkę, padaczkę, choroby wątroby i zaparcia. Uważano ją również za afrodyzjak. Arabscy uczeni twierdzili, iż spożywanie szałwii przedłuża życie. W starożytnym Rzymie zbiorom szałwii jako rośliny magicznej towarzyszyły określone zwyczaje.
    • Surowiec zielarski: Liście (Folium Salviae) szałwii zawierają od 2,5 do 3% olejku lotnego, który zawiera m.in. tujon, cyneol, kamforę i pinen. Ponadto szałwia zawiera garbniki, flawonoidy, kwasy organiczne, gorycze, duże ilości witaminy B1witaminy PP oraz karoteny (witaminy A) i duże ilości witaminy C. (ok. 850 mg%),
    • Działanie: Poprawia pracę układu trawiennego, obniża poziom cukru we krwi, a napary z szałwii łagodzą zapalenia gardła i skóry. Ponadto działa kojąco na depresję, zmęczenie, wyczerpania. Napar z szałwii stosuje się przy nadmiernym poceniu nocnym, zwłaszcza u gruźlików i neurotyków. Dzięki bakteriobójczym właściwościom stosuje się szałwię także zewnętrznie do płukania jamy ustnej, gardła, przy ropnym zapaleniu dziąseł, pleśniawce i przy anginie. Napar szałwii stosuje się także do okładów na trudno gojące się rany, owrzodzenia żylakowate nóg a także jako dolewkę do kąpieli w chorobach reumatycznych, wysypkach i innych schorzeniach skórnych. Herbatka z liści łagodzi przeciwdziała biegunce, służy też do irygacji pochwy w upławach. Dalej jest także (słabym) środkiem przeciwgrzybiczym, oraz przeciwkaszlowym, łagodzącym dolegliwości występujące w okresie menopauzy, skutecznym w ślinotoku. Napar z liścia szałwii powoduje zmniejszenie laktacji, co jest bardzo przydatne przy zapaleniach piersi – może doprowadzić do całkowitego zaniku pokarmu.
    • Liść szałwii wchodził w skład nieprodukowanych obecnie papierosów "Astmosan". Współczesne preparaty złożone zawierające liście szałwii to: Septosan, Vagosan, Diabetovit, Dentosept (płukanka), Gastrogran (granulat).
  • Sztuka kulinarna: Liście zrywane przed okresem kwitnienia są używane do dziś jako przyprawa. Stosuje się ją jako dodatek do sałatek, mięsnych i drobiowych farszów, ciast i deserów. W Niemczech przyprawia się nią węgorza. Doskonale komponuje się z daniami, których składnikami są pomidory, kapusta i groch. Duże zastosowanie znalazła zwłaszcza w kuchni włoskiej.
    • Ma lekko gorzkawy smak, dlatego należy używać jej oszczędnie. Zbyt duża ilość nadaje potrawie nieprzyjemny zapach.
    • Przez proces suszenia smak przyprawy nasila się. Suszona szałwia może być przechowywana do 3 lat w szczelnym opakowaniu. Po tym okresie traci swój zapach.
    • Powinny jej unikać kobiety w ciąży.
  • Kosmetyka: Jest także wykorzystywana w przemyśle kosmetycznym z powodu zawartości olejków eterycznych.
  • Roślina ozdobna nadająca się na rabaty.

kwiaty czerwcowe

Piwonia


jedyny rodzaj należący do rodziny piwoniowatych (Paeoniaceae). Należą do niego ok. 33 gatunki. Pochodzą głównie z obszarów Europy i Azji o umiarkowanym klimacie, jedynie 2 gatunki pochodzą z zachodniego wybrzeża Ameryki Północnej. Gatunkiem typowym jest Paeonia officinalis L..

Zastosowanie i uprawa

Wiele gatunków z rodzaju piwonia to rośliny ozdobne. Uprawiane są w krajach, w których występują mroźne zimy, jedynie bowiem po przejściu takiego okresy spoczynku zawiązują obficie pąki kwiatowe. Najlepiej rosną na stanowisku słonecznym i na żyznej glebie. Wymagają częstego nawożenia. Wskazane jest ściółkowanie, które zapewnia większą wilgoć w glebie. Rozmnaża się je głównie przez podział późną jesienią, a piwonie drzewiaste przez odrosty. W szkółkach zwykle rozmnaża się piwonie drzewiaste przez szczepienie na podkładkach, jednakże tak otrzymane rośliny są zwykle krótkowieczne.


poniedziałek, 16 maja 2011

Sposoby na wzmacnianie odporności u dzieci

Katalog chorób i dolegliwości, które mogą spotkać dzieci, jest stanowczo zbyt długi. Wirusy i bakterie dają o sobie znać szczególnie natarczywie w sezonie jesienno- zimowym. Póki jeszcze nie szarżują, warto podjąć działania profilaktyczne, wzmacniające odporność naszych dzieci.


Drobnoustroje wyjątkowo polubiły te miejsca, gdzie z łatwością mogą zmieniać swoich gospodarzy. Szkoły i przedszkola są tego najlepszym przykładem. Podczas sezonu na infekcje, frekwencja w klasach i oddziałach przedszkolnych spada jak po równi pochyłej. Jednak wzrost zachorowań u dzieci pojawia się już na początku roku szkolnego.
System odpornościowy dziecka, które na początku roku szkolnego przeżywa silny stres, jest znacząco osłabiony. Dlatego, około 3 tygodnia września, lekarze odnotowują corocznie znaczny przyrost zachorowań na infekcje górnych dróg oddechowych wśród uczniów i przedszkolaków.
Układ immunologiczny (odpornościowy) uzyskuje pełnię zdolności obronnych i całkowitą dojrzałość dopiero ok. 12 roku życia. Niestety, nie zawsze potrafi skutecznie zareagować. Sporadyczne infekcje to normalna sprawa. Sytuacja staje się poważna, gdy dziecko choruje niemal bez przerwy. Ciągłe zakażenia dróg oddechowych prowadzą do obniżenia odporności. Zwykłe przeziębienie może się wówczas skończyć powikłaniem, np. zapaleniem płuc lub mięśnia sercowego.
Odporność to wszystkie mechanizmy organizmu, które chronią nas przed wnikaniem drobnoustrojów. Co zrobić, aby wzmocnić swój układ odpornościowy i nie dać się napastliwym wirusom i bakteriom? Na szczęście są sposoby, które pozwolą zarówno dorosłym, jak i dzieciom cieszyć się zdrowiem przez okrągły rok!
Dietą w intruzaZbyt uboga i monotonna dieta powoduje, że organizm nie jest w stanie produkować odpowiedniej ilości limfocytów (białe ciałka krwi odpowiedzialne za zwalczanie drobnoustrojów). Dieta powinna obfitować w owoce i warzywa oraz produkty zawierające składniki wspomagające walkę z wirusami. zawierające dużo witaminy C, która wspomaga walkę z wirusami. Jej najlepszym źródłem jest czarna porzeczka, natka pietruszki, kiwi, kiszona kapusta, pomarańcze, grejpfrut. Poniżej prezentujemy składniki diety przyczyniające się nie tylko do poprawy naszej odporności, ale także samopoczucia, podczas jesiennej obniżki nastroju.
Miód powstaje z nektaru znajdującego się na kwiatach lub ze spadzi. Zawiera oksydazę glukozową, która powstrzymuje rozwój bakterii i nadtlenek wodoru mający działanie przeciwdrobnoustrojowe. Olejki eteryczne zawarte w miodzie ułatwiają odkrztuszanie wydzieliny. Miód lipowy świetnie działa na zapalenie oskrzeli, zatok, kaszel i osłabienie; gryczany na górne drogi oddechowe. Spadziowy wzmacnia odporność, a lipowy walczy z przeziębieniem i grypą. Podczas przeziębienia zaleca się się pić napar z lipy z miodem i sokiem z cytryny.
Propolis zwany jest również kitem pszczelim. Powstaje z żywicy drzew, służy do uszczelnienia ula. Posiada właściwości bakteriobójcze, antywirusowe i antygrzybiczne. Zawiera flawonoidy o działaniu przeciwzapalnym i antyoksydacyjnym. W aptekach można zakupić go w różnych postaciach, jednak w przypadku infekcji najlepiej sprawdza się w formie kropli doustnych i tabletek. Osoby uczulone na alergie wziewne i jad pszczół powinny używać produktów pszczelich z ostrożnością. Wg badań najbardziej uczula miód spadziowy, najmniej akacjowy.

Zmiażdżony świeży czosnek wydziela allicynę - substancje o bardzo silnym efekcie antybiotycznym. Posiada również liczne związki siarkowe, które pobudzają białe krwinki do obrony organizmu. Czosnek można podawać świeży - kilka ząbków zmiażdżonych i wymieszanych np. z twarożkiem lub w formie kapsułek. Osoby uczulone na związki siarki, z niskim ciśnieniem oraz kobiety w ciąży nie powinny zażywać czosnku. 

Owoce cytrusowe zawierają duże ilości witaminy C. Witamina ta zwiększa odporność organizmu, a także przyspiesza gojenie się ran i skraca czas zaziębienia. Aktywuje system odpornościowy, pobudza produkcje limfocytów T i B, które zwalczają mikroorganizmy. Zmniejsza również toksyczność selenu, kobaltu i rtęci. W sezonie zwiększonej zachorowalności na infekcje, warto zakpić preparat zawierający Wit. C, najlepiej z rutozydem, uszczelniającym naczynia krwionośne. Witaminę C w naturalnej postaci znajdziemy natomiast w czarnych porzeczkach, kiwi, brukselce, papryce, natce pietruszki, kiszonej kapuście.Niedobór witaminy C wywołuje szkorbut. Szczególnie groźny jest on u małych dzieci, gdyż przedłuża okres przeziębienia, pojawiają się zmiany skórne, nasilają się krwawienia. Nadmiar witaminy C nie jest toksyczny - zostaje wydalony z moczem, może natomiast wywołać biegunkę.
Sok malinowy jest bogaty w witaminę A, C, PP, i witaminy z grupy B. W jego skład wchodzą glikozydy antocyjanowe, które wraz z witaminą C wzmacniają odporność organizmu. Olejki eteryczne zawarte w soku działają rozgrzewająco i antyseptycznie. Sok malinowy dodany do naparu z lipy zapobiega rozwojowi powikłań w infekcjach dróg oddechowych. Ponieważ maliny zawierają duże ilości puryn, nie powinni ich spożywać ludzie ze skazą moczanową oraz niewydolnością nerek. Nie zaleca się też kobietom w ciąży.

Tran to jeden z najlepszych sposobów na wzmocnienie odporności. Wspomaga układ immunologiczny i wzmacnia organizm, chroni przed chorobami płuc i serca. Zawiera kwasy Omega 3 i Omega 6, które wspomagają rozwój układu nerwowego dziecka oraz poprawiają zdolność umysłową. Ze względu na nieprzyjemny smak w aptekach tran jest dostępny w kapsułkach lub w formie syropu o różnych smakach. 
Odpowiednie stężenie cynku jest niezbędne dla prawidłowego działania organizmu. Pierwiastek ten pomaga w produkcji przeciwciał, ma wpływ na funkcjonowanie grasicy i limfocytów T, przez co podnosi odporność, chroni przed przeziębieniem, działa antywirusowe i antytoksyczne. Cynk znajduje się w chudym mięsie, drobiu, rybach, kaszach czy chlebie pełnoziarnistym. Chude mięso, jaja, nabiał i morskie ryby dostarczają również składników działających przeciwzapalnie. Ważnym składnikiem diety są produkty bogate w witaminę A (zapobiega zakażeniom) – marchew, morele, brzoskwinie, a także te z witaminami z grupy B, które wzmacniają organizm – można je znaleźć w warzywach strączkowych, bananach, śliwkach i figach. Niezbędne dla prawidłowej pracy układu odpornościowego jest żelazo – składnik czerwonych ciałek krwi. Żelazo jest w czerwonym mięsie, soi, zielonych warzywach. Probiotyki to produkty spożywcze, które zawierają w sobie żywe kultury bakterii. Wprowadzone do organizmu zasiedlają jelita hamując rozwój szkodliwych bakterii (nawet takich jak Helicobacter pylori - odpowiedzialnej za chorobę wrzodową), a nawet je eliminując wytwarzając bakteriobójcze substancje, zwane bakteriocynami. Umożliwiają oczyszczanie organizmu i poprawiają perystaltykę. Zmniejszają biegunki, występujące po stosowaniu antybiotyków, ponadto wpływają na odporność organizmu - pobudzają system immunologiczny do tworzenia przeciwciał. Probiotyki dostępne są m.in. w produktach mlecznych fermentowanych takich jak kefiry, mleko acidofilne czy jogurty "bio"
Probiotyki stanowiące "pożywkę" dla probiotyków, stymulują ich wzrost i aktywność, przez co pomagają zwalczać wiele chorób. Pobudzają również motorykę układu pokarmowego, wydzielają substancje antybakteryjne i wspierają układ odpornościowy. Najbardziej znane z nich to: inulina i fruktooligosacharydy zawarte w roślinach, takich jak szparagi czy cebula i laktuloza, powstająca podczas przemian laktozy. Probiotykiem może być naturalny składnik diety np. skrobia, błonnik pokarmowy lub dodatki do żywności (suplementy diety) o charakterze prozdrowotnym.

Autor :
Anna Kosierkiewicz